Laila Tafur esculca coas palabras e coa propia linguaxe para construír un novo mundo que se sosteña como real. E así, a partir de pautas, comandos, ordes, manuais, miradas de raspallón, busca converterse en flamenca, sen complexos, sen miramientos, sen orixe.
Na súa fábrica atópanse exercicios de deriva lingüística que se fincan na carne, alumando un pasado que inclúe, que desdibuja, que se empapa de novas formas. Reorganiza formas de expresión do flamenco, entre o capricho e o estudo; inventa bailes de ida e volta que trazan, garabatean, esculpen un mapa infestado de indicacións e contradicións que cosen unha identidade a pedazos de aquí e alá. Como sempre unha é metade isto e metade o outro. A artista atrévese a incluír outra metade, porque non casan tantas metades, e normalmente sucede así: as cousas non casan, as cousas pasan, as cousas acosan. Fanche unha lea, a lea leo, léanche a manta á cabeza e convidan a ser o que aínda non es pero finxes ser ata que o consegues. Vesche facendo do “fake it until make it” unha cousa seria, un compás, un pracer.