Durante a súa residencia en casa Vella, en Allariz, Ourense, Etche desenvolveu un proxecto enfocado na exploración e investigación de novas formas de deixar pegadas ou impresións mediante o uso do seu propio corpo. Inspirada pola memoria da súa avoa nada en Galicia, o traballo busca conectar coas súas raíces e a terra dos seus antepasados. Na súa peza de vídeo-performance, a artista xoga coa evocación dun nacemento, no cal a artista “renace” dunha montaña de aserrín. Este elemento simboliza para a artista unha frase que a súa avoa adoitaba dicirlle: “El é de boa madeira”. Deste xeito, Carola rende homenaxe ás súas raíces galegas, establecendo un vínculo íntimo coa terra onde a súa avoa naceu. 
En palabras da artista: 
“A miña avoa sempre dicía: ¨Ese é de boa madeira¨, cando lle parecía que unha persoa era boa xente. Ela era unha muller moi nobre, resiliente ante as adversidades, dura afectivamente, compasiva, xenerosa, solidaria e sen dúbida de boa madeira. Chamábase María Alicia, pero todos dicíanlle Maruja. Naceu en Lalín, Pontevedra. E morreu aos 104 anos. Durante os meus días de residencia en Ourense, ao percorrer os arredores houbo moitas cousas que me lembraron á miña avoa Maruja. Ela adoraba as hortensias e as rosas e o pobo Allariz estaba cheo destas flores. Que difícil debe ser para ela ter que emigrar a Arxentina e deixar todo este mundo rural e tranquilo no que ela viviu. Sei que foi por necesidade.
Grazas á paisaxe e ao silencio reinante comecei a lembrar momentos moi belos vividos con ela e isto levoume a pensar en como fusionarme e tratar de habitar ese chan Gallego ao cal eu non pertencía, pero a miña avoa si. 
“É de boa madeira” esta frase repetíase na miña cabeza, e eu á madeira e ao aserrín atopábaos por todas as partes. Entendino como unha conexión máxica entre o que ela me inculcou e o que o lugar me estaba ofrecendo. Sen dubidar foi o elemento que decidín utilizar. As árbores son convertidos en madeira polo humano para darlle infinidade de usos, e coma se isto non alcanzase, finalmente tamén se converten en aserrín. Este proceso levoume a pensar en nosa propia evolución. A transformación que imos atravesando co pasar do tempo.”